✍️ एच.बी. ताम्राकार
इमाडोलदेखि गंगालालसम्म : सुरुवातको त्यो अत्यावश्यक ट्याक्सी यात्रा
यो कथा एम्बुलेन्सको साइरनबाट होइन, एउटा भिजेको निर्णयबाट सुरु भएको हो।असारको सुरुवाती दिन थियो।त्योपनि असार ९ गते। हावा स्थिर थियो, तर हाम्रो घरभित्रको वातावरण अशान्त। दुर्गा देवी ताम्राकार (हाम्री प्रिय आन्टी) को स्वास्थ्य एकाएक बिग्रिएको थियो। श्वासप्रश्वास गाह्रो हुँदै गयो, अनुहार मलिन थियो, आवाज कमजोर। हामीले निर्णय लियौं—अब ढिला गर्नु हुँदैन।
इमाडोलबाट गंगालाल हस्पिटलको दूरी धेरै थिएन तर हरेक सेकेन्ड मूल्यवान थियो।मात्र १३ किलोमीटर ।हामीले एम्बुलेन्स होइन, ट्याक्सी रोज्यौं—किनभने हामीसँग समय कम थियो र तत्काल उपलब्ध एउटै साधन ट्याक्सी थियो। त्यो ट्याक्सीमा सवार थियौं—म (एच.बी. ताम्राकार), गंगाराम ताम्राकार अंकल, राजेन्द्र ताम्राकार भाई, पुजा ताम्राकार वहिनी र दुर्गा देवी आफैं।
हामी कोलाहलसहितको मौनता बोकेर ट्याक्सी चढ्यौं। दुर्गा देवी ढल्किरहनुभएको थियो, हामी प्रत्येक स्पन्दनमा आश्वस्त बन्ने प्रयास गर्दै थियौं।
आपतकालीन कक्षको भित्रपट्टि : प्राथमिक झट्का
गंगालाल हस्पिटलको इमरजेन्सी वार्डमा पुर्याउनेबित्तिकै श्वासगति, अक्सिजन लेभल, मुटुको स्पन्दन—सबै मापन भयो। डाक्टरहरूको अनुहार गम्भीर देखिन्थ्यो।
“हामीले तुरुन्त CCU मा सार्नुपर्ने हुन्छ,” भन्ने वाक्यले सबैको मुटु एकछिन रोकिएजस्तो भयो।
त्यसपछि आन्टीलाई CCU Unit 6 मा सारियो। भित्र डा. संजय केसी र उनको समर्पित टिमले तुरुन्तै परीक्षण थाले। रिपोर्टहरू एकपछि अर्को आयो—र सबैले एउटै कुरा भन्दै थिए :मुटुको भल्ब गम्भीर रुपमा क्षतिग्रस्त छ। शल्यक्रिया अनिवार्य छ।
दोधार, निर्णय र एउटा निर्णायक पहल
शल्यक्रिया गर्ने कि नगर्ने—यो निर्णय हावामा लेखिएको थिएन। उमेर, शारीरिक स्थिति, जोखिम—सबै कुरा गम्भीर थियो। तर अर्को विकल्प पनि थिएन।
त्यो घडीमा बागमती प्रदेशका माननीय आर्थिक मामिला मन्त्री श्री कुन्दन राज काफ्ले ज्यूले चासो लिनुभयो। उहाँकै पहलमा आन्टीलाई Unit 6 मा राख्न सक्ने व्यवस्थापन सम्भव भयो—यही व्यवस्थापनले उपचारको दिशालाई स्पष्ट बनायो।
शल्यक्रियाको पूर्वतयारी सुरु भयो। त्यसभित्र गहिरो मानवीय पहल, अस्पताल प्रशासन प्रमुख बिमला गौतम दिज्यूको तिव्र समन्वय, र नियमित चिकित्सकीय समीक्षा गरिन थाल्यो।
विशेषज्ञहरूको साहस : निर्णयलाई बलियो बनाउने हातहरू
हामीले शल्यक्रियाको आवश्यकतालाई बुझ्दा देशकै अग्रणी हृदय रोग विशेषज्ञहरू—डा. भगवान कोईराला, डा. प्रेम वैद्य लगायतसँग परामर्श लियौं। उनीहरूले भने,“अब ढिला गर्नु हुँदैन। शल्यक्रियाबाट मात्र बचाउन सकिन्छ।” त्यो क्षणमा हामीले केवल ‘रिस्क’ होइन, ‘उम्मेद’ देख्यौं।
डा. नविन चन्द्र गौतम : मुटुको लय फर्काउने हातहरू
शल्यक्रियाको नेतृत्व लिनुभयो वरिष्ठ हृदय सर्जन डा. नविन चन्द्र गौतमज्यूले। उहाँको अनुहारमा देखिने अनुभव र विश्वासले हामीलाई बलियो बनायो।अपरेशनको दिन बिहानै आन्टीलाई तयारी गरियो। हामी प्रतीक्षालयमा भय र प्रार्थनाबीच बसेका थियौं।
करिब पाँच घण्टाको शल्यक्रियापछि, डा. गौतम बाहिर निस्कनुभयो—थकित अनुहारमा मुस्कान बोकेर।“शल्यक्रिया सफल भयो,” उहाँले भन्नुभयो।त्यो वाक्यले हाम्रो जीवन बदल्यो। आँसुको अर्थ फेरियो।
भेन्टिलेटर र पुनर्जीवन : शल्यक्रियापछिको जटिल यात्रा
शल्यक्रियापछि आन्टीलाई केही दिन भेन्टिलेटरमा राख्नुपर्यो। ICU को साँघुरो कोठामा फोक्सो र मुटुको सन्तुलन मिलाउने प्रयास सुरु भयो। नर्सहरूको पलपलको हेरचाह, डाक्टरहरूको निरीक्षण, र औषधिको संयोजन चलिरह्यो।त्यही बीचमा हामीले देखा पर्यौं—अदृश्य सहनशीलता र आत्मबल।
कुरुवा घरका दुई पात्रहरु : राजेन्द्र र गंगाराम
जब कुरुवा घरको नजीकै को हरियो विल्डिङ्को ग्राउण्ड फ्लोरमा Security Guard ले माइकबाट बारम्बार बोलाउनुहुन्थ्यो, “दुर्गा देवीका भिजिटर आउनुहोस्,” त्यसैबेलामा दुई अनुहारहरू सधैं उपस्थित हुन्थे—राजेन्द्र ताम्राकार भाई र गंगाराम अंकल।उनीहरूमा थकान थिएन, उनीहरूमा गुनासो थिएन—थियो त केवल समर्पण।Vantilator/ICU को ढोकासामु उभिएर उनीहरूले केवल प्रतीक्षा गरेनन्, उनीहरूले आशाको रक्षा गरे।दिउँसो, राति, बिहान—माइकले बोलाउँदा, उनीहरू सधैं त्यहाँ हुन्थे।
सन्देश र देशदेखी विदेशसम्म फैलिएको प्रार्थनाको लहर
यो केवल अस्पतालभित्रको यात्रा थिएन। मोबाइल घण्टीहरू निरन्तर बजिरहे—सिंगापुर, अमेरिका, जापान, बेलायत—सबैतिरबाट।“अब कस्तो छ?” “के सुधार आयो?” “हामी यहाँबाट प्रार्थना गरिरहेका छौं।”यी आवाजहरू हामीलाई बोकेर लडे। हामीलाई थकाउन दिएन। रोचक कुरा यो छकी बेलायतमा बस्दै आउनु भएका महान समाजसेवीहरु राज सुनार दाई र सान्ती सुनार भाउजुको त्यों महान कार्य । भाउजुले मन्दिरमा प्रार्थना नै गर्नुभयो।आन्टी नाम लिएरै प्रथना पनि भयो ।
अर्को अविस्मरणीय पल भनेको हामीले हाम्रो कुले देवता श्री समैजीको पनि दर्शन पायौ। यो कुरा को अर्थ छ । जब भेन्टिलेटरमा रहेकी आन्टीको अवस्था झनै गम्भीर हुन थाल्यो तब म, राजेन्द्र र अंकलले एउटा निर्णय लियौ । हामी ले हाम्रो कुले देवता श्री समैजीको मायॉं पायौ। बुवा शिद्धराज काम्नु भयो। वहामा हाम्रो बाजेको झलक आयो । वहॉं ले एकदमै जायज भाग दिनुभयो। १२ घण्टा भित्र परिवर्तन हुन्छ भनेर भनिसकेपछी विस्तारै भेन्टीलेटरबाट सकरात्मक संदेश आउन थाल्यो ।
Screenshot
Screenshot
Screenshot
मैले बुवालाई कामेको देखेंगे छु पटक-पटक तर संकटको घडीमा जुन आशीर्वाद पाउनु थियो हामीले समैजी बाट पायौ।त्यो राम्रै दर्शन हो । जुन यादगार बनेर बसेको छ ।
Screenshot
त्यसपछी अंकलले पनि आज समैजीको मेरो पुकार सुन्यो भनेर वहापनि निकै सन्तुष्ट हुनुहुन्छ। अब हामीले हाम्रो कुले पायौ भन्दै वहामा पनि एक मन्द मुस्कान देखिन्थ्यो।
Screenshot
सवै परिवार का सदस्य ग्रुपमा जोडिएका थियो ।त्यो समयमा बाबाले मा काम्ने समैजीको प्रकट झल्को देखियो ।
Screenshot
यो भन्दा अगाड़ी पनि गाउमा थुप्रै पटक वहाले सावित गरिसकेका छन् । साच्चै समैजीको दर्शन हामीले पाईरहेका छौ । अब मात्र स-परिवारले एक ढीक्का भएर अगाड़ी बढ्नुपर्छ ।
Screenshot
डिस्चार्जको दिन : विजयको उत्सव
२४ दिनपछि, जब डाक्टरले भने, “अब घर लैजान सकिन्छ,” हामी सधैंका लागि त्यो दिन सम्झिने भयौं।पाकेको अनुहारमा मुस्कान थियो, आँखामा नम्र आँसु।त्यो मुस्कान केवल दुर्गा देवीको थिएन, त्यो सिंगो परिवारको जीवनजयी क्षण थियो।
धन्यवादको समर्पण : अमूल्य हातहरूलाई नमन
यो यात्रालाई सम्भव बनाउने सबैलाई हामी विशेष श्रद्धा र सम्मान प्रकट गर्दछौं:
डा. नविन चन्द्र गौतम – तपाईंको अनुभव र संयमता अमर रहनेछ।
- डा. संजय केसी र ICU टिम – जीवनपछिका सेकेन्डहरू तपाईंहरूले सन्तुलनमा राख्नुभयो।
- बिमला गौतम – समन्वयको मेरुदण्ड।
- माननीय कुन्दन राज काफ्ले – जसले ब्युरोक्रेसीभन्दा माथि उठेर मानवता देखाउनुभयो।
- राजेन्द्र र गंगाराम अंकल – तपाईंहरू सेवा होइन, न्यानो हुनुहुन्छ।
समापन : यो केवल उपचार होइन, जीवनप्रति हाम्रो सामूहिक जित हो
यस लेखको अन्त्य एक वाक्यले मात्र सम्भव छ—“हामीले एक जीवन बचायौं, तर त्यो केवल दुर्गा देवीको थिएन—त्यो हामी सबैको थियो।”अब जब दुर्गा देवी घर फर्किनुभएको छ, जब मुटुको लय फेरि फर्किएको छ, जब आँशुहरूको ठाउँ मुस्कानले लिएको छ—त्यो दिन, त्यो ट्याक्सी यात्रा, त्यो माइकको आवाज, र ती कुरुवा अनुहारहरू सधैं हाम्रो मनभित्र रहिरहनेछन्।यो केवल रिपोर्ट होइन, यो एउटा ‘जीवनप्रेम’ को घोषणा हो।
यो लेख, हरेक उपचार प्रक्रियामा संग्लन हुने परिवार, चिकित्सक, र सारा नेपाली समाजको सामूहिक संवेदनाको गाथा हो।
Screenshot
